Neopalimi vod

Uzalud sluti plač zamaha vetra
koji hridi iznad oklopa mojih krila,
niz koja treperi zlatna prašina,
u čijem se međusrđu rađa vatra.
Jer kada bi žar pao na tlo,
isto bi grožđe počelo da zri,
isto bi vino krvavim tragom
proteklo kroz usta u zorin svit.
Spomeni dani sada su prkos,
svetu i svetlu besmrtni poj.
Rodi ih isto jutro,
gleda ih neopalimi vod.