Branku u spomen- s poezijom na tronu,
na hodočašće poezije dolazimo!
Ponosno- Brankom poeziju zovemo!
U njegovoj pesmi, ko u krvi,
oreol sveti poezijom plovi,
a on je bio prvi
znamenja tajno da krije- na omči poezije!
I kad pevamo, i kad suzom trošimo vreme,
s Brankovom pesmom
u poeziju tonemo, bežimo…
da nas ne dave omčom-
ko njegovu poeziju i život!
Proklijaće novo seme poezije,
poezije o kojoj svaki pesnik sanja,
da “vatrom” izgara uzdignuta čela,
rečima kao opomena:
Pesnik se rađa
i kad se oko vrata
omča sprema,
gasi život pesnika- za život pezije!
